Eerst maar het goede nieuws; de verharde wegen zijn verhard en het fietsen gaat er geweldig op. Weer eens wat anders dan in een weg weg te zinken. Afgelopen weken weinig emailplekken tegengekomen, enzowel dan werkte het electriek niet, de computer deed vreemd, satelite kapot, binnenkort doet hij het weer, hoeveel binnenkort? Wel, binnen een maand. O ja, dat duurt een beetje te lang voor ons. Van alles wat lijkt het wel. Maar hier dus genoeg westers vertier waar we ons aan kunnen verlustigen. Want dat is wat we doen voor een paar dagen. En voor de verandering wordt dit emailgebeuren gerund door een Malawi...................... Grapje, er wordt niet zoveel gerund door Malawis. Het is een Asiaat die dit opgezet heeft. Het schijnt dat we onze cultuur niet kunnen vergeten of zijn we onderhand zo verwend met alle spullen en eten dat we niet meer zonder willen?? Denk eigenlijk dat dat het is. Het zij zo, zij hij berustend. En berustend zijn we hier in Afrika. We zeggen elke dag een paar keer tegen elkaar, ach ja, het is Afrika!

Bijna twee weken terug sinds de laatste update. Kettingen schoongemaakt in Songea, ben je toch gauw een paar uur en twee zwarte handen mee verder. Willemien doet meestal in de tussentijd de was in een emmer. Als het meezit met warm water en anders in rivierwater. Was zeer nuttig de kettingen schoonmaken, de volgende dag zaten we op en in een stofweg met aardig wat busjes en bussen. Kortom een paar uur later waren ze weer net zo smerig als voor de reiniging, en wij ook. Wel een mooie kleur rood trouwens, we leken wel indianen.
De STORM-fiets doet het perfect, na 5500km ploeteren nog geen vuiltje op de fiets, zelfreinigend, schakelen perfect, 40 spaken wiel doet zijn plicht. Een nadeel gemerkt; heuvelaf bij 65 km per uur begint hij te shimmien, maar als je wat harder gaat is het over. En misschien deed de twee liter quavadrink in de rechtervoortas er ook geen goed aan. De tubusdragers van staal zijn een goede keus, en de schwalbe banden schijnen nu toch ervan doordrongen te zijn om heel te blijven. Zelfs de remmen zitten nog de eerste blokjes op, terwijl Willemine al drie setjes remblokjes heeft versleten. Konden toch voor 30 cent twee paar remblokjes kopen voor reserve. Durf ze eigenlijk niet te gebruiken, denk als ik ze er op zet dat ze al kapotgaan. Maar ja, heb je toch voor dertig cent plezier.
De Gary Fischer van Willemien heeft toch zijn beste tijd gehad, haar achtervelg is een beetje een gatenkaas aan het worden, begint te scheuren bij de nippels, de een na de ander. Tien seconden lijm doet wonderen voor de scheuren. Lijm in de scheur, snel spaken ontspannen, dan goed aandrukken en voila, als nieuw. Ze rijd nu met een lichte hobbel in haar achterwiel maar het lijkt dat de velg goed blijft.............. Haar frame begint te scheuren bij het bracket, na de scheur gezien te hebben maar snel wat vuile grond eropgesmeerd, zien we dat ook niet meer en kijk ook niet meer. Als het heel veel erger wordt hebben we ons wondermiddel.
Over scheuren gesproken:.... Al rijdend over een prachtige openneerweg slash pad, kregen we een afdaling van 1600 naar 500 meter naar lake Malawi aan de Tanzaniaanse zijde een gesponsorde weg door de EU na El Nino. Met iets bovenop de n! Wel, 1100 meter in 15 km maakt een eul steile weg in gedeelten. De spoelgeulen waren zo diep dat als je er in reed met de trappers horizontaal, je een mooie standaard had om je spaken te spannen. Goed opletten dus. Om het nog spannender te maken waren de rotsen onder het poederzand messcherp en het poederzand kon tot twintig cm diep zijn. Zelfs moi reed erdoorheen met de voeten uit de pedalen. En ja, dat wil wat zeggen. Kortom Wmine had een slechte tijd om erdoorheen te komen. Onderaan gekomen bij een rivier, duurde het toch wel een tijde dat Willemien bijkwam. Toch maar even terug. Komt er net wat de bocht om, denk bij mezelf wat is dat voor een geest. Blijkt Willemien te zijn helemaal bedekt met wit stof van het pad. Blijkt ze gevallen te zijn op een poederstuk. Niet echt mooie makeup maar kon ermee door. Was goed dat ze een helm ophad, de rechterkant heeft een iets andere vorm gekregen, en de meeste schade had ze aan haar elleboog. Eerst maar eens een pincet en een schaduwplek opgezocht om alle steentjes uit haar elleboog te plukken, moet zeggen ze gaf geen kik. Al met al niet zo leuk uiteraard. (Als ik hoor hoe snel ze nu zit te typen is de schade aardig verleden tijd). Afijn, veel ontsmetting op en in de wond geduwd, gaasje en verbandje erom, was ze helemaal blij met het mooie witte verband. Dat is nu mijn Willemien. Volgende dagen was ze aardig stijf, kwam eigenlijk wel goed uit dat we met een boot op pad gingen. Kon ze wat uitrusten. Ik ook trouwens, na alle friet majai, patat met ei gemaakt in een heleboel olie, willen de benen niet zo best meer. Als je hier een tijdje bent wordt het al gauw duidelijk waarom ze veel big mamas hebben, alles is zo vet als bagger en niet zoveel koolhydraten.
 
Tja, de boot. We konden drie dagen wachten tot de vrachtboot volgeladen was die rechtstreeks naar Malawi ging, of de volgende dag met een boot mee die naar het noorden van Malawi, maar nog in Tanzania aanmeerde. Een tocht van twintig uur. En wat voor een tocht.Soms heb je mazzel, mzungu boekt eerste klas, dat was een tweepersoons hutje op het tweede dek voor 4 dollar extra. En blij dat we ermee waren. Het is een oude boot uit Denemarken, goed voor 75 mensen, in Denemarken wel te verstaan. Hier kunnen er makkelijk tweehonderd mensen op, geiten, kano waar ze mee vissen, en weet ik wat al niet meer. Ook onze fietsen pasten erop. Hoe meer mensen er her en der op de boot kwamen, hoe meer onze fietsen bedolven werden onder zakken houtskool, mensen en hout. Dit konden we allemaal prachtig bekijken vanaf het bovendek waar uiteraard het gepeupel niet kon komen. Het was een nachtelijke overtocht dus iedereen lag over elkaar heen te slapen. 5 Keer een strandlanding gemaakt, de boot schuift gewoon het strand op, trap uit en de chaos van het in en uitladen via een trap kan beginnen. De dorpjes zijn afhankelijk van de boot omdat er geen wegen zijn. Hele vertoning. Al met al weer blij van de boot af te zijn met twee intacte fietsen. Je denkt wel eens wat als er zoveel mensen bij je fietsen kunnen komen.

Tien km tot de grens naar Malawi fietsen door bananenvelden. Prachtig. Vlak voor de grens komt er een gast op ons afrennen, nu zal het toch gebeuren denk je dan, maar nee het was een geldwisselaar. Nu kon hij niet zo hard lopen als wij konden fietsen, dus het enige wat hij kon schreeuwen was come here, come here. En tot kijk. Tja, Malawi! Een op de zeven mensen heeft aids, de regering staat op het punt van omvallen, noodtoestand afgekondigd omdat er drie tot vijf miljoen mensen geen eten hebben voor de komende maanden, de corruptie is onvoorstelbaar. De vorige president wordt nu vervolgd voor donorgeld dat `ik snap het ook niet` op zijn priverekening terecht is gekomen.
Het verschil tussen rijk en arm is schrijnend. De meeste 4 wheeldrives zijn gesponsord door aids organisaties. Zal best wel goed zijn, maar wij zien niet alteveel terug in de gehuchten waar wij doorheenrijden. Zelfs de waterzwengelpompen worden gesponsord door het buitenland. Het eerste wat de kinderen leren is gimmi gimmi gimmi. Het is niet de vraag of er een kind uit een hut komt rennen als ze de mzungu op de fietsen zien, maar hoeveel. Tot tien kinderen hebben we geteld. En als je de kinderen ziet in hun kleren wordt het wel eens een beetje veel. Ze hebben tshirts aan als je dat zo kunt noemen waar ik nog niet eens onze kettingen mee schoonmaak zoveel gaten zitten erin. En het vreemde is dit land heeft alles om het een klein paradijs te maken, water, alle soorten bomen met fruit, een goed klimaat, maar geen mensen om het te bewerken. Als er blanken bij betrokken zijn kan er irrigatie voor suikerriet zijn, een fabriek om suikerriet te bewerken, klinkt misschien denigrerend, maar het is zoals het is. Tachtig procent zien we vrouwen bezig, met hout te verzamelen voor het eten, kleren aan het wassen in rivieren, eten maken, kinderen zogen, noem maar op. Dit is eigenlijk een wereld voor onze beroepswerklozen, ze kunnen hier bewaker worden, houdt in op een stoel zitten en de wereld om je heen bewonderen. En misschien is er een mzungu die je een koekje geeft ofzo. En uiteraard is dat een mannentaak hier. Tja, ziet er allemaal niet zo heel rooskleurig uit hier. Geerfd uit een lang lang verleden??
 Voedsel in Malawi, ons pannenkoeken debacle. Alles gekocht, eieren, melk gemaakt in Zimbabwe, en meel gemaakt in Malawi. Vol goede moed alles klaargezet, gooi het meel in de pan om te mixen, begint het er net zo hard uit te lopen als het eringing. Nu hoefde je niet zo diep te bukken om te kijken wat er gebeurde, de insecten hadden toch een aardig maal gehad in de tijd dat het meel in de winkel stond. Kortom weggooiartikel. Niet voor de Malawi die onze vuilnis kwam ophalen. Die denkt natuurlijk weer waarom gooien ze dat weg? Omdat wij verwende mzungu zijn. Paar dagen later koopt Willemine Malawian melk. Lekker bakkie koffie in de avond aan het meer op het strand. Melk erin, begint de koffie toch wel erg vreemd te doen. Eerst maar eens laten uitwerken. Waar het op leek na vijf minuten weet ik niet, maar niet meer om op te drinken. Maar we hebben langs het meer fietsend een paar prachtige stekjes ondekt om onze zoektocht naar westers eten op te vullen. Gerund door???????? Juist.
Willemine wou niet meer van asfaltwegen af, maar kon zich toch niet inhouden en we waren niet zo goed om 700 hoogtemeters te doen in 10 km. Kortom duwen. Dit was genoeg voor haar om weer tot bezinning te komen. Asfalt it is. Lang verhaal en nog een heleboel niet inbegrepen. Groetjes van ons en tot horens. Johan en Willemine