BIRKEBEINERRITTET 2008 RENA- LILLEHAMMER

Na geruime tijd voorpret samen met collega René is het op 29 augustus zover, we vertrekken naar Oslo!
Wat in eerste instantie misschien als een soort grapje begon is nu keiharde werkelijkheid. We zijn ingegaan op de uitnodiging van onze Noorse dealer Per Jonsen ( van de fa. Otto Olssen) om de Birkebeinerritter te gaan rijden. Dit is het grootste mountainbike evenement van Europa met zo´n 15.000 deelnemende noren en nog ruim 1.000 “buitenlanders”. De rit zelf is technisch niet heel moeilijk maar de afstand van 91 kilometer beloofd evengoed zere benen ’s avonds…

Terug naar de 29-ste, we vertrekken om 10.20 uur vanaf Schiphol en na een voorspoedige vlucht van 1,45 uur landen we in Oslo. Daar wacht Per ons op om ons naar het hotel te brengen. Ook het eerste probleem duikt hier op, Per had verwacht twee rijklare fietsen te zien aankomen en wij hebben ze bomproof verpakt… Daarop is een Jaguar met dakdrager niet gebouwd. Maar niet getreurd, de fiets van René snel in elkaar gezet en de door waar hij in zat opgevouwen in de kofferbak. Mijn fiets inclusief koffer (die niet kleiner kan worden) op de achterbank en René met de trein naar Lilleström terwijl ik met Per mee rij.

’s Middags even rondlopen in het dorp waarna een rondleiding volgt bij Otto Olssen. Daar maken we ook kennis met de man die dit weekend onze chauffeur blijkt te zijn, Auge. Aan het eind van de middag vertrekken we naar het huis van Per (overigens prachtig gelegen, hoog aan de baai nabij Oslo) waar we op het terras in de zon een lekkere pizza naar binnen werken.
Auge brengt ons op tijd weer terug naar het hotel zodat we nog een goede nacht kunnen maken voor de “grote dag”.

Omdat Per al om 10.20 uur start en wij pas om 12.45 uur hebben we nog rustig de tijd om in Rena te genieten van wat er allemaal gebeurt. De organisatie is dermate strak dat het nauwelijks opvalt dat er 16.500 mountainbikers moeten starten. Alles lijkt heel gemoedelijk te gaan, en misschien gaat het dat ook wel en is dat de sleutel tot succes?

Als ons startschot valt treedt er toch weer een raar mechanisme in werking en probeer ik toch weer zo snel mogelijk in Lillehammer te komen waar een finishlijn is; een soort wedstrijd dus!
Onderweg uiteraard ook wel genoten van de omgeving, die wel erg mooi is in die buurt. Wat de rit mede bijzonder maakt is dat ik 91 kilometer lang continu mensen heb ingehaald. Iedere Noor die ergens een fiets heeft staan die op een ATB lijkt heeft zich blijkbaar ingeschreven. Training lijkt daarbij ook niet nodig geweest. Verder viel op dat de verzorging onderweg ruim voldoende was, eten en drinken in overvloed voor het hele peleton en dat op de meest vreemde plaatsen mensen langs de kant zaten om iedereen aan te moedigen.Soms hele groepen, maar ook regelmatig midden in het bos waar je niemand verwacht plukjes mensen op klapstoeltjes tussen de bomen, koelboxje erbij en maar Heija Heija Heija roepen, erg leuk!

Na 91 kilometer min of meer volgas gereden te hebben de verlossing, na de finish mag de rugzak van minimaal 3,5 kilo die iedere deelnemer mee moet nemen weer af!
Ook na de finish loopt alles weer op rolletjes, voldoende vertier en voor iedereen gelegenheid zich te douchen zonder lang in de rij te hoeven staan. Het Olympiastadion is het decor waar dit alles plaatsvindt.
Pas aan het eind van de middag vindt de finish plaats van de wedstrijdvariant, de snelle mannen zijn 2 uur na de laatste “recreant” vertrokken en komen ten overstaan van velen de finisharena binnen. Ook dat is wel een leuk aspect, als ze (gewoon) voor de meute uitstarten ziet nooit iemand er iets van.
Na een hapje eten stappen we weer in de auto terug naar het hotel. Zondagmorgen om 8.00 uur stappen we met de fietsen in de trein naar het vliegveld en rond het middaguur landen we weer op Schiphol waar we warm welkom geheten worden!

Al met al een korte maar geslaagde trip naar de Birkebeinerrittet!