Hoch Sauerland trekking VASASPORT

Vrijdag 20 april gaat de wekker al om 4.00 uur om te vertrekken naar Winterberg in het Sauerland. Daar vindt dit weekend de Hoch Sauerland trekking van VASAsport plaats. Samen met Pieter-Jan Paarlberg en Johan van Splunter vertrekken we om 5.00 uur vanuit Tuitjenhorn om via Nijmegen waar we Fokke nog ophalen naar Winterberg te vertrekken. De reis verloopt voorspoedig en met een goed gevoel en in lekker weer arriveren we op de camping net buiten Winterberg. Daar is de bus met de rest van de gidsen en kandidaat-gidsen al aanwezig. Het totale begeleidingsteam bestaat uit de volgende personen:

Marco – Reisleider, basic gids en mede-eigenaar van VASA sport
Pieter-Jan – Medium gids en mechanieker
Fokke – Gids in opleiding medium/sport groep
Rick – Chef shop/foto werk en sportgids
Johan – Gids in opleiding sport/extreme groep
Ambro – Extreme gids en mechanieker

Daarnaast natuurlijk de belangrijkste groep om een succesvol weekend te creëren, de deelnemers. Deze laatste groep bestaat uiteindelijk uit 35 mannen en 4 vrouwen.

Voorafgaand aan het weekend zijn er behoorlijk wat aanpassingen gedaan aan de routes zoals die al jaren gebruikt worden. Oorzaak hiervan is de storm die in januari ook ons land aandeed, maar in Duitsland aangewakkerd was tot orkaankracht. Daar kreeg ze ook een naam mee: Kyrill. Deze Kyrill bezorgde het team van VASA dus extra werk door een groot deel van de bossen waar de routes doorheen lopen omver te blazen. Toch wist het team van VASA weer een prachtige trekking samen te stellen. Het nu volgende verslag zal zich met name toespitsen op de extreme groep die ik dit weekend heb mogen begeleiden.

Tijdens de eerste etappe  van zo’n 60 km op vrijdagmiddag bestaat de groep uit 5 mannen die het aandurven om de langste afstand te bedwingen. Het wordt een mooie middag met een groep die goed aan elkaar gewaagd is. Het Sauerland is een prachtig gebied met echt serieus klimwerk en dito afdalingen. De bomen die hier en daar de paden blokkeren zorgen voor extra inspanningen. In sommige gevallen is er ruimte om er omheen te rijden, in andere gevallen is er alleen een weg overheen.
Dat de eerste optie niet zonder risico is blijkt zo’n 0 km voor het einde als we net de basicgroep inlopen. Kees ontwijkt een boom, maar ziet een tak over het hoofd. Deze kost hem zijn achterpad waardoor verder fietsen alleen gaat door de ketting zover in te korten dat hij zonder achterderailleur op 1 versnelling ligt. In het bos is dit echter geen geweldige situatie zodat de triatlonkwaliteiten volledig tot zijn recht komen. Kees legt de lastige stukken rennend af. Gelukkig is het laatste gedeelte hoofdzakelijk dalend en de laatste steile klim naar de overnachting in Fredenburch is dermate steil dat Kees (weliswaar via een kortere weg) als eerste naar boven rent.

Op dag twee is het aantal extreme deelnemers gelijk, de samenstelling van de groep is echter iets gewijzigd. Vandaag staat er een afstand van 93 km op het programma. Om deze afstand goed te verteren besluiten we het in het begin relatief rustig aan te doen. Deze strategie blijkt de juiste te zijn, het geeft iedereen de kans om redelijk fris het eind van de rit te halen. Tenslotte wacht er zondag nog een dag. De etappe van zaterdag voert ons naar de rand van het Sauerland en wordt daardoor iets ruimer wat het uitzicht betreft, meer glooiende hellingen en veel op en neer. Aan het eind van de dag blijkt de gemiddelde snelheid zelfs nog wat hoger te liggen als op de eerste dag.

Dag drie brengt de groep een nieuwe gids. Johan krijgt de verantwoording over de juiste route en ikzelf voer slechts een controlerende taak uit. Vanaf de “start” legt Johan de zweep erover zodat het achter onze ruggen al direct erg stil wordt. Veel lucht voor een gezellig gesprek is er duidelijk niet meer. Iedereen is inmiddels gelukkig wel voldoende gewend aan het rijden in geaccidenteerd terrein en er is niemand die moeite heeft om de soms lastige klimmen en afdalingen te bedwingen. Vandaag krijgen we ook de altijd weer spectaculaire afdaling over een skipiste voor de wielen. Dit vergt altijd weer even een moment niet nadenken om over de rand te sturen en dan lekker naar beneden “knallen”. De droge omstandigheden maken het in ieder geval relatief veilig. Via een paar mooie lussen bereiken we Willingen waar we de lunch gaan nuttigen. Hier blijkt weer dat VASA de zaakjes goed voor elkaar heeft, de groepen komen bijna allemaal gelijktijdig aan zodat er onderweg al mooie verhalen uitgewisseld kunnen worden. Het laatste deel van de etappe begint langs de downhill baan van Willingen, alleen zijn wij zo “dom” om op de fiets omhoog te gaan ipv met de lift. Het is wel geweldig om te zien hoe de echte downhillers met een fiets van een berg afkomen. Dan zijn wij met zijn allen maar prutsers.
De allerlaatste afdaling is nog even een echte extreme. Recht bij de helling naar beneden tussen de bomen door zonder pad. Dat werd dus lopen…. Nog even afsprinten de camping op en het weekend zit er weer op.

Wat mij betreft was het zeer geslaagd, ik hoop dat er volgend jaar weer een nieuwe groep enthousiaste deelnemers klaar staat om dit prachtige gebied te verkennen.