Roadtransalp juni 2006

Zaterdag 23 juni verzamelen alle deelnemers en de begeleidingsploeg in hotel Zistelberghof in Werfenweng. Een groep uit België is al eerder aangekomen, en heeft de eerste klimkilometers al gemaakt. Om 17.00 uur verzamelen we iedereen voor een infietsrondje van ongeveer 20 km rond Werfenweng. Dit geeft iedereen de mogelijkheid om de reisbenen een beetje te laten wennen aan de bergen, en bovendien geeft het een goed beeld van de manier van klimmen in Oostenrijk. In vergelijking met onder andere Frankrijk zijn de beklimmingen hier vaak steiler waardoor je voorzichtiger moet beginnen om later in de week voldoende reserves over te houden. Voor alle deelnemers is dit een goede waarschuwing.

Dag 1 Werfenweng-Fusch 135km 2550 hm
De afstand en hoogtemeters zoals hierboven aangegeven gelden voor de “extremegroep”, daaronder zijn nog twee niveaugroepen die elk hun eigen afstand rijden. Kijk voor meer informatie ook eens op www.vasasport.nl .
We gaan op pad voor de eerste echte etappe. De groep is mooi verdeeld, met 2 Belgen, 2 Brabanders en 3 Noord-Hollanders. Ook het weer werkt goed mee, lekker zonnig en warm. De extremeroute leidt ons eerst over de Wagrainer höhe door oa. Altenmarkt, Wagrain en Bisschofshofen. Daar begint de eerste klim, een rustige aanloop maar dan komt het, 7,7 km 15 %, dat is iets steiler dan de Cauberg en dan 7,7 km lang. Een triple is hier geen absolute must maar zeer zeker gewenst. In deze klim blijkt dat de groep aardig aan elkaar gewaagt is en dat is altijd prettig. Na diezelfde 7,7 km weer gedaald te zijn volgt weer 3,5 km tegen hetzelfde stijgingspercentage. Dan weet iedereen waar de waarschuwing van de dag ervoor voor diende. We doen nog een kleine klim waarna we via de Tauernradweg langs Zell am See Fusch bereiken. Iedereen is moe maar voldaan, de kop is eraf.

Dag 2 Fusch-Lienz 115 km 3100 hm
Het zwaartepunt van deze etappe ligt al direct in het begin. We starten namelijk met de beklimming van de Grossglockner. Een echte col van 25 km, waarbij we een competitie-element toevoegen door een klassement op te maken van de tijden die daar gereden worden. We drukken iedereen wel op het hart om vooral lekker te klimmen en er geen wedstrijd van te maken. Vorig jaar reedt Jacco Geel de snelste tijd in 1.09.30 uur over de 18 gemeten kilometers. Dit jaar valt die eer te beurt aan Rick van Stralen die bovenkomt in exact dezelfde tijd. (kijk voor het klassement op www.vasasport.nl .)
Ook de rest komt goed boven. Voor ons ligt er dan nog een klimmetje naar de Edelweisspitze te wachten (175 hm extra) terwijl de andere groepen na een bak koffie direct aan de afdaling beginnen. Zij dalen ook in een keer door naar beneden terwijl wij halverwege de afdaling nog eens afslaan de Kaiser Frans-Josefstrasse in om naar de echte gletsjer te klimmen. Zo’n gletsjer is ondanks de ernstige mate die hij geslonken is een indrukwekkend gezicht. Ook wij gaan nu door naar beneden via een heel mooi stukje höhenweg naar de lunchplaats. Daarvandaan is het nog een stuk licht dalend door een prachtig dal waar met name de zuiderlingen er een stevige “patat” op geven. Volgens Marco is er dan nog een “huggie” (Utrechts voor klein klimmetje), maar na zo’n dag blijkt dat een echte hug te worden.
In Lienz aangekomen eerst nog even opzoek naar een goede fietsenzaak om voor een deelnemer nog een lichter verzet te halen zodat die de volgende dagen wat beter door komt.
’s Avonds eten we weer bij de fietsende ober die ons vorig jaar een stuk met ons is meegefietst. Dit jaar is hij helaas geblesseerd, maar hij belooft in september weer mee te gaan.

Dag 3 Lienz-Villa a Badia 135 km 3050 hm
Een letterlijk grensoverschrijdende etappe, vandaag passeren we de grens met Italië. De eerste 20 km zijn licht stijgend, daarna gaat het 20 km tegen 4 %, en dan de echte klim naar de Stallersattel. 10 km tegen 8 % gemiddeld. Hierboven ligt de grens. De afdaling is daar zo smal dat hij maar een kwartier per uur geopend is. Dit heeft tot gevolg dat we niet veel verkeer tegen zullen komen. Het begin is een erg bochtig deel waar de snelheid niet zo erg hoog ligt, maar het gevoel wel prachtig is. De onderste 4 km zijn mooie brede wegen met ruime overzichtelijke bochten, waar we met 4 man kop over kop boven de 80 km/u rijden. Na een afdaling volgt meestal weer een beklimming, en ook deze keer is dat het geval. De Furkelpas wacht op ons. We belanden hier midden in de Transalptour wedstrijd. Dit is een vergelijkbare tocht als de onze, alleen dan in wedstrijdvorm. Voor veel deelnemers hieraan lijkt het iets te hoog gegrepen, ze moeten bijna de hele klim te voet afleggen. Dan is een VASA transalp toch een stuk meer ontspannen met de verschillende niveaugroepen.

Dag 4 La Villa a Badia-Agordo 118 km 3200 hm
Vandaag starten we met het bekende Sella rondje. Dit is een mooie ronde over de Gardena, Sella, Pordoi en de Falzarego. Van deze doen wij alleen de eerste drie en buigen dan af. Het betekent wel dat we echt in de Dolomieten beland zijn. Lekkere “soepele” klimmen met mooie vergezichten. Helaas treffen we boven op de Sella een stevige onweersbui, maar dan vervroegen we de lunch gewoon iets. Gelukkig wordt het snel weer droog en met dit weer droogt de weg ook snel. Daardoor kunnen we de afdaling van de Pordoi met 35! haarspeldbochten voluit (wel verantwoord) rijden. Hier bewijzen de nieuwe Schwalbe Ultremo bandjes hun dienst. Zie ook het technische nieuws. Onderaan wacht ons de volgende verrassing, wederom de Transalptour wedstrijd. Nu echter de koplopers en die rijden wel stevig door! Gevolg is wel dat ook onze tweede stop voor ons bepaald wordt, we mogen er namelijk niet door. Als we weer rijden tref ik op de klim van de St. Lucia een bekende uit Noord Holland die zich voorbereid op de Dolomietenmarathon. Als toetje beklimmen we de Staulanza en de Duran. Nog twee lastige klimmen met wel weer een prachtige afdaling tot slot. In deze etappe waren het vooral onze Belgische vrienden Stefaan en Marc die zich onderscheiden. Zij voelen zich hier blijkbaar erg op het gemak.

Dag 5 Agordo-Campalongo 140 km 3300 hm
We hebben voor deze reis de extreme route iets aangepast. We gaan nu over de Passo Cereda, Passo Croq d’Aune en als toetje de Monte Grappa. Dit is 28 km minder als de originele route met 600 hm minder, maar dat was dan ook extreme ++. Nu is het veel beter te doen en met de Monte Grappa als slot ruim zwaar genoeg. De dag begint drukkend warm wat al snel resulteert in een fikse hagelbui. Uiteraard zijn we net buiten de bewoonde wereld zodat we ons droge heil zoeken onder een groep bomen. Dit helpt maar ten dele, als er inmiddels tien cm water door de goot stroomt, worden ook wij nat. Gelukkig is het warm genoeg om het niet heel vervelend te vinden. Het knapt weer op als we op weg zijn naar de lunchplek. Dit is vandaag een afzichtelijke tent met goede spaghetti. De beklimming van de Croq d’Aune blijkt mooi, goed te doen met hier en daar een steil stukje om het toch voor extreme leuk te maken. Als we in de aanloop naar de Monte Grappa zitten en het echte Italië beginnen te proeven met cipressen en flanerende dames breekt wederom het noodweer los. Deze keer treffen we het beter, we schuilen bij een Gelaterie waar ze geweldige espresso en dito ijs serveren. Het ziet er alleen niet goed uit voor de slotklim, op 100 meter afstand kunnen we de 1800 meter hoge berg niet zien! We besluiten om maar af te wachten en als het snel genoeg opklaart toch omhoog te gaan. Dit is gelukkig het geval! Na 1 uur wordt het droog en beginnen we aan het slotstuk van de week. 1800 hoogtemeters moeten nog afgelegd worden in ongeveer 25 km. De beloning is overweldigend, een prachtig vergezicht over de povlakte. Het mooie hieraan is dat je 1800 meter naar beneden kijkt waar het vervolgens zo vlak is als bij ons in de Wieringermeer. 60 km tot Venetië niet 1 hoogtemeter. Bovenop de Monte Grappa staat ook nog een monument voor alle mannen die op dit strategische punt gesneuveld zijn. Dit zijn er ongeveer 20.000 gedurende verschillende oorlogen, dus enig respect is wel op zijn plaats.

Dag 6 Campalongo-Ventië 100 km 10 hm
Vorig jaar was de slotetappe nog niet zo mooi, dus dit jaar aan de extremegroep de schone taak om een nieuwe te verkennen. We hebben op de kaart bekeken dat we voor een groot deel de loop van een rivier volgen. Dan komen we wel iets te ver naar het zuiden uit, maar dat lossen we aan het eind wel op. De route blijkt voor het grootste deel zoals we vooraf gedacht hadden. Langs de rivier is het veel groener en levendiger dan langs de meer rechtstreekse route van vorig jaar. Er blijken een paar weggetjes op de kaart te staan niet van asfalt voorzien te zijn dus daar moeten we volgend jaar omheen. Verder een mooie warme dag met een parcours wat iets afloopt, dus continu 35+ op de teller. Ook de aankomst in Venetië is veel leuker op de manier zoals we die nu deden. Waar we vorig jaar nog finishte op een camping aan het begin van de dam naar Venetië zijn we nu over de dam naar de stad zelf gefietst. Dat maakt de tocht echt af! In Venetië frist iedereen zich een beetje op waarna ieder voor zich een paar uurtjes de stad in gaat. ’s Avonds gaan we met de touringcar weer terug naar Werfenweng en zit het fietsende deel van deze week erop.