Roadtransalp juni 2007
Dag 1 De dag van de gebroeders van Dijk
Na de lange aanloop via onder andere Altenmarkt (waar Niels Hopman en Vincent Vermeulen aanpikken), st. Johann en Wagrain openen Erik-Jan en Freddy van Dijk het bal. In het laatste deel richting de “Arthurhausklim” als de weg licht begint te stijgen kunnen zij zich niet meer bedwingen en delen de eerste speldenprikken uit. Achterin de groep resulteert dit direct in de eerste gaten. Aan de voet van de echte klim is echter door Rien en Marleen de eerste verzorgingspost van deze week ingericht zodat alles weer bij elkaar komt en we gezamenlijk aan de klim beginnen. Ook nu zijn het weer de broers die elkaar, maar daarmee ook direct de rest, aan een serieuze test onderwerpen.
Deze eerste klim van 7,7 kilometer met stukken van meer dan 15% stijging zorgt als vanouds voor de eerste problemen. Terwijl Freddy samen met Vincent tot aan de top strijdt levert moet Erik-Jan op het laatste steile laantje passen.
Ondanks de waarschuwingen vooraf blijkt deze klim weer voor wat bedenkelijke blikken gezorgd te hebben, gedachtes als: ”Is het de hele week zo steil?” en “Ik weet niet of ik het zo wel leuk ga vinden!” worden nu hardop uitgesproken. Geruststellende woorden dat het niet steiler gaat worden leveren weer lachende gezichten op waarna we omkeren om de klim eens van de andere en dus snellere kant te gaan bekijken. Daarna volgt nog de misschien wel gemenere klim over de Dientersattel waar bovenop de lunch wacht. Tot slot nog een mooi stuk langs de tauernradweg en we belanden in het meer dan mooie hotel in Fusch waar ’s avonds door middel van een voortreffelijk buffet de inwendige mens verzorgt wordt.
Dag 2 De GrossglocknerKaiser
Vandaag de klimtijdrit op de Grossglockner. De start van dit mooie evenement vindt plaats bij de mautstelle, terwijl de finishstreep getrokken wordt op de parkeerplaats onder aan de Edelweisspitze. Tussen deze twee plaatsen bevinden zich zo’n 13 zware kilometers met een gemiddelde stijging van +/- 8 á 9 %. Rien en Marleen zullen de tijdwaarneming voor hun rekening nemen en met in het achterhoofd dat de snelste deelnemer tot nu toe een tijd van 1.03.40 uur heeft gereden begint iedereen aan de klim. Zelf wacht ik het nog even af om na drie minuten te vertrekken en zodoende alle deelnemers op te pikken, bemoedigend toe te spreken en achter te laten. Als ik zo’n 3 kilometer onder de top de laatste 2 deelnemers bij haal blijkt dat Rick een aanval doet op het gidsen record van Machiel (1.03 uur) en al is gevlogen. In het laatste gedeelte blijkt dat Henk het langst weet aan te klampen en derhalve ’s avonds bij de huldiging gekroond wordt tot Grossglocknerkaiser. De trofee die hierbij hoort, een groot bord Kaiserschmarren, neemt hij trots in ontvangst waarna hij wel wat assistentie vraagt en krijgt om hem te verorberen.
Moet nog opgemerkt worden dat Rick het record van Machiel heeft verpulverd en de nieuwe toptijd heeft gebracht op 57 minuten!!
Dag 3 Het stoplicht
Op dag drie staat de ochtend elke keer weer in het teken van het stoplicht. Nu vraagt u zich misschien af waarom een hele ochtend in het teken kan staan van 1 stoplicht, welnu dat zal ik uitleggen. ’s Morgens starten we in Lienz (deze keer met regen) en rijden dan langs de rivier de Drau richting het Deffereggenthal. Als we dit dal door zijn na zo’n 40 kilometer begint de klim naar de Stallersattel. Hierboven op ligt de grens met Italië, en komt het: de weg naar beneden (van onze kant af gezien uiteraard) is zo smal dat deze drie kwartier per uur wordt geblokkeerd door een stoplicht.
De afdaling is alleen geopend van 12.00 tot 12.15 uur en van 13.00 tot 13.15 uur. Van de andere kant (de klim dus) is dat van 11.30 tot 11.45 uur en van 12.30 tot 12.45 uur enz, zodat het verkeer geen last van elkaar heeft. Nu is het ons nog nooit gelukt om het licht van 12.00 uur te halen! Echter deze reis halen we dat met dank aan Tjeerd wel. In dit soort gevallen is de minst snelle de bepalende factor en nu was dat Tjeerd. Hij was echter snel genoeg om het licht van 12.00 uur te halen en dus hadden we de primeur dat we beneden lekker konden zitten en dus door sommigen onder ons een groot bord spaghetti besteld en verorberd kon worden. Ik denk dan, hoe krijgen ze het weg tijdens zo’n rit maar goed ieder zijn meug zullen we maar denken.
Als klap op de vuurpijl krijgen we dan een fantastisch snelle afdaling waar Tjeerd dan weer de snelste in was met aansluitend de klim over de Passo Furcia, bekent uit de Giro d’ Italia. Dat is weer een gemeen steil ding dat toch weer zeer doet.
Vervolgens nog even een stukje stayeren achter een vrachtwagen na een kleine depanage en we arriveren keurig op tijd in La Villa a Badia.
Dag 4 DolomietenDag
Dag 4 staat in het teken van de Sellaronde die we ook dit jaar weer voor alle groepen hebben ingepland. Rick doet vandaag de extreme groep terwijl ik me bekommer om de mannen van de sport. Eindelijk zijn de mannen het er over eens dat ik de waarheid heb gesproken over de moeilijkheidsgraad van de beklimmingen, die is hier namelijk een stukje lager dan in de eerste dagen. In het Sella gebied “lopen” de klimmen erg lekker en zijn we dat gemene steile kwijt. Na driekwart van het bekende Sellarondje (zowel van het skiën als van het fietsen) te hebben gereden meld Bob me dat hij eindelijk lekker aan het klimmen is en Piet is na een splijtende demarrage zelfs als eerste boven op de Pordoi. In de afdaling van diezelfde Pordoi begint het net na Arraba vervelend te regenen wat ook direct zijn weerslag heeft op de temperatuur. Die knalt namelijk net zo snel als ons naar beneden. Gelukkig heeft iedereen op de gids na een regenjasje, maar link is het natuurlijk wel. We besluiten een klein extra lusje niet te nemen en rijden direct door naar Agordo. Daar aangekomen trakteert de gids de mannen op een bak warme koffie alvorens we het hotel op zoeken.
Dag 5 De langste en laatste klim dag
Voor de extreme en sportmannen vandaag een taaie dag. Na een aanloop die over een paar leuke klimmen gaat ligt aan het einde van de lange rit nog een toetje te wachten. Dan mogen ze (u leest het goed, ze) nog zo’n 25 kilometer klimmen naar de top van de prachtige Monte Grappa.
Ik zelf laat dit toetje aan mij voorbij gaan om Rick en Hans dit mee te laten maken. Ik ben tenslotte al 3 keer boven geweest. Door deze ervaring heb ik ze wel kunnen wijzen op het oorlogsmonument dat boven op de top ligt. Dit monument is opgericht ter nagedachtenis aan de gesneuvelden tijdens de 1e wereldoorlog en biedt plaats aan zo’n 23.000 gesneuvelde soldaten, erg indrukwekkend.
Zelf doe ik samen met Henk en Ron de mediumroute die vandaag overigens verdacht veel op een sportroute lijkt. Henk en Ron zijn dan ook goede medium rijders die sport ook aankunnen. We hebben dan na de afdaling van de Passo Cereda (de eerste klim van de dag) ook rustig de tijd om een espresso met een lekker gebakje te nuttigen op een zonovergoten terras. Vervolgens gaan we op weg naar de volgende klim die ons tot in Prade brengt om vervolgens over het prachtige oude weggetje door het dal langs een tunnel bij de lunchplek aan te komen. Na deze geweldige lunch (voor de deelnemers spaghetti uiteraard!) volgt de laatste echte klim over de Croq d’Aune. Dit blijkt voor de mannen nog even een serieus toetje van deze rit. Het is een mooie klim die hier en daar zeer steile stukken kent. In de afdaling van deze berg komen we in wat ik echt Italië vindt. Cipressen en mooi verzorgde panden. Als we door een prachtig dal naar Campolongo fietsen besluiten we nog even een lekkere pannini te nemen, we hebben toch tijd zat en de gids krijgt trek……(Vitargo was op!)
Het laatste stuk (10 kilometer) laat ik beide heren nog wat kennis maken met extreme tempo en lekker op tijd zitten we op een terras te wachten op de andere groepen.
Dag 6 De slotetappe
De slotetappe biedt na zo’n week niet veel spannends meer, 110 kilometer vlak naar Venetië! We hebben wel weer besloten om met sport en extreme de nieuwe zuidelijke route te volgen die iets langer is maar wel wat rustiger en doordat hij de loop van een rivier volgt wat groener.
De eerste kilometers worden door Rick op kop gereden, wat resulteert in een tempo van zo’n 43 kilometer per uur. Dit levert zoveel problemen op bij veel deelnemers dat ik besluit het heft in eigen hand te nemen en de jeugdige overmoed van Rick in te temmen. De resterende 100 kilometer behoud ik mezelf het recht voor om met zo’n 33 kilometer per uur op kop te rijden. Dit wordt beter gewaardeerd, en om 12.00 uur staan we op het Piazza Roma in Venetië.
Onderweg zijn er een paar kleine ‘puntjes” geweest, wederom een lastige passage van Mestre (industriegebied voor Venetië) en een freewheelbody van Piet die niet deed wat hij moest doen. Na deze puntjes opgelost te hebben kon de tocht over de dam beginnen en werd Venetië weer gehaald. Nadat een ieder opgefrist was hebben we de fietsen op slot gezet en heeft iedereen de tijd gehad om Venetië te bekijken. Na een paar geweldige Italiaanse ijsjes pakken we de fiets weer op om terug te fietsen naar een camping in Mestre waar we iets te laat opgehaald worden door de touringcar die ons terug brengt naar Werfenweng.
Slotwoord
Ik heb weer enorm genoten van deze eerste reis waar ik als reisleider op getreden heb en met name weer de sfeer binnen de groep. Het blijft mooi dat mensen met zulke verschillende achtergronden die elkaar niet kennen zo soepel en gezellig met elkaar om gaan. Ik hoop dat dit verhaal mensen ertoe aanzet ook eens zo’n reis te ondernemen.
Ik wil graag afsluiten met een Latijnse spreuk die in mijn ogen zeer toepasselijk is voor deze reis: Nil Volentibus Arbuum (Niets is te steil voor hen die willen!)
